Enpresei bilerak egitea eskatu diegu, eta ezer ez; ez zaie inporta. Ez digute soluziorik ematen, ez dira lantaldeak handitzen, horrekin beraien irabaziak murriztuko zirelako. Formaziorik ez duen pertsonala kontratatzen dute; edo, gehienera jota, hiru orduko formazioa duten langileak. Ez dira torlojuak: izen-abizenak dituzten pertsonak dira, beraien beharrak dituztenak; iragana dute, baina etorkizuna zalantzazkoa dute gaur egun. Zer tristea eta mingarria!
Beraien egunerokoan gaudenok, egun on edo gabon esaten diegunok, ikusten dugu. Gure aitona-amonek ez dute hau merezi. Beraien irabaziez eta eserleku kopuruaz soilik interesatzen diren enpresarien eta politikarien esku daude gure aitona-amonak eta gu. Dotore ateratzen dira hedabideetan, sorbaldan kolpetxoak ematen, esanaz gauzak zer ondo egin dituzten; zenbat NBE banatu dituzten; zenbat kontingentzia plan prestatu dituzten; egoitzetako langileei eskerrak ematen... Eta gero zer? Ba al dakite nola egiten den lan egoitzetan? Ba al dakite zer egoeran dauden gure aitona-amonak? Egoera zuzenean jakitera inor agertu al da zentroren batera? Edo argazkiak ateratzera bakarrik joaten dira? Ba al dakite negar egiteko gogoarekin ateratzen garela lanetik, gehiago egiteko gai ez izatearen inpotentziarekin? Ezin dugulako. Nazkatuta gaude; gure aitona-amonei minutu bat emateko gai ez garelako nazkatuta; kasurik egiten ez digutelako nazkatuta; gutxiesten gaituztelako nazkatuta... Mundu guztia ateratzen da; ditxosozko “normaltasun” horren barruan bizitza normala egiten du. Baina beraiek urrezko espetxeetan daude, inolaz ere merezi ez duten zerbitzu batengatik dirutza bat ordaintzen. Zer tristea eta mingarria!
San Juan Egoitzako langileak