Handik pixka batera, dei bat jaso nuen, ama bera zen.
- Beldurra ematen dizu, ezta? -galdetu zidan.
- Bai -erantzun nion.
- Normala da -esan zidan.
Gero, beste gauza batzuei buruz hitz egiten hasi ginen, eta ez genuen berriro ezer aipatu umeei buruz. Biharamunean, eskolara joateko prestatzen ari ginela, txirrinak jo zuen. Telefonoari erantzun nionean, "Iker?" esan zuten. Aitanak eta biok aldi berean begiratu genion elkarri. Irribarre egin zuen. Ikerrek begiak ireki zituen harriduraz. "Jaitsi", esan nion. Ikerren laguna zen. Bere bila etorri zen. Eta bat-batean, egun horretan, gure nahietako bat errealitate bihurtu zen.
El niño que se se le olvido como mirar liburuan, Juan Martosek eta María Llorentek honako hau idatzi dute: "Ikaskideak aliatu zoragarriak izan daitezke autismoa duen ikaslearentzat, eta ikaskuntzak indartzeko eredu bikainak ere. Hori lortzeko, haiekin ere lan egin behar da, eta ez da ahaztu behar irakaslea eredu eta erreferente dela TEA duen haurrarekin harremanetan jartzeko. Irakasleak erabiliko dituen jarrera, erantzunak eta iruzkinak ikasleek ere antzera erabiliko dituzte.
Ikasgelako haur guztiek autismoa ezagutu eta ulertu behar dute, horrek ikaskidearen ezaugarri bereziak ulertzeko aukera emango baitie. Ulertuko dute zergatik erreakzionatzen eta jokatzen duen modu jakin batean, eta jabetuko dira nola lagundu garapen sozial, pertsonal eta emozionalean".
Ikerren ikaskideek beti gonbidatzen dute beren merendoletara. Behin, berandu iristen ginen merendola batera. Uste nuen hainbeste umeren artean ez zirela ohartuko falta ginela. Horretan, nire telefonoak jo zuen. Merendolako haurraren ama zen. "Non zaudete? Ikerren zain gaude Zorionak abesteko ", esan zidan. Iker falta zela konturatu bakarrik ez, Zorionak abesteko beraren zain zeuden.
Joan ginen beste merendola batean, pastelak tigre itxura zuen. Kontatu dizuedan bezala, Ikerri animaliak gustatzen zaizkio, tigrea barne. Pastela banatzen zuten bitartean, Ikerrek tigrearen burua irrikaz eskatzen zuen. Umeen izeba, egun hartan urteak betetzen zituena, pastela banatzen laguntzen ari zen. Tigrea bururik gabe eta pastela formarik gabe utzi zituen, Ikerri atsegin ematearren. Istorio honen argazkia egun hartakoa da.
Ikerrek lagunekin dituen plan horiek oso gustuko dituen arren, berari kosta egiten zaio egitea. Horregatik, guk lagundu egiten diogu, lagunak bazkaltzera, zinemara, mendian paseatzera edo bururatzen zaigunera gonbidatuz. Haurren bat gonbidatu dugun bakoitzean, inoiz ez dugu ezezkorik jaso, ez haurrengandik, ez gurasoengandik.
Duela pare bat urte ohartu nintzen Ikerren ikaskideak zinera bakarrik joaten hasiak zirela, eta horretan plan on bat ikusi nuen Ikerrek eurekin egin zezan eta, aldi berean, autonomia har zezan. Ikerren bi lankideren amei deitu nien eta galdetu nien ea alabei gustatuko litzaiekeen zinemara berarekin joatea. Berehala erantzun zidaten baietz. Eguna iritsi zenean, Ikerrek bere bi lagunekin eta planarekin bat egin zuten beste lankide batzuekin topo egin zuen zinemako atean. Denak zinemara sartu ziren. Ni kanpoan geratuko nintzen. Gero, haiek ikusten ez nindutenean, sartu eta zinemako azken lerroan eseri nintzen. Iker bere bi lagunen artean eserita ikusi nuen, barre egiten eta filmaz gozatzen. A ze pauso handia eman genuen!
Aurten, Ikerrek 12 urte beteko ditu eta laster haurtzarotik nerabezarora igaroko gara. Lehen hezkuntzatik bigarren hezkuntzara. Gauza batzuk aldatuko dira. Beste batzuek berdin jarraituko dute. Baina nik aldatzerik nahiko nukeena Ikerren lagunak dira. Beti hainbeste maite eta uler dezatela. Eta lagunen gurasoak, nire konplize izaten jarrai dezatela, beti izan diren bezala.