Ikerren ama izateak moldatu egin du ni nor naizen, baina ez bakarrik ni, baita Aitana ere. Ikerrek baino bi urte gutxiago ditu eta bera du anaia bakarra. Gogoan ditut gure familiari Ikerrek autismoa zuela kontatu genioneko uneak, baina ez berari esan genionekoa. Ez dut uste une hori egon denik. Aitanak betidanik daki. Gurekin bizi izan du, baina guk ez bezala, berak ez du onartu beharrik izan, ezta ulertzen ikasi beharrik ere ez du. Berak beti egin du.
Etxean lan-eremu bat dugu, eta egunero Ikerrekin lan egitera esertzen naiz. Aitana txikia zenean, gure ondoan esertzen nuen bere jateko aulkitxoan. Han geratzen zen dena arretaz begiratzen. Liburuz, jolasez eta jardueraz betetako apalategi bat ere badugu, Ikerri irakasteko erabili dugun materialaz betea. Aitanak ondo baino hobeto ezagutzen du material hori. Horietakoren bat egiten ere lagundu dit.
San Telmo jaietan, Ana, Ikerren ikaskide baten ama, hurbildu eta Anne Icarten Las risas de mi hermano liburua eman zidan. "Aspaldi eman nahi nizun, baina ez nintzen ausartzen. Aitana ezagutu nuenean, liburuko protagonista ezagutu nuela pentsatu nuen", esan zidan. Etxera iritsi nintzenean, dena irakurri nuen. Hunkitu egin nintzen. Protagonistak kontatzen zituen egoera guztietan, nik Aitana ikusten nuen, anaiari logopedara laguntzen dionean bezala; anaiari iseka eta bidegabekerien aurrean haserretzen zaionean bezala; baina ezin diot ezer esan, niri ere hala egiten ikusi nauelako; anaia bere heroia du, bere anai zaharra. Anne, liburuaren protagonista, bere anaiak olagarro martzianoetatik babesten du. Aitana igogailuan jaisten da Iker berarekin badago. Liburu hori nire etorkizuneko Aitanak idatzia balitz bezala zen.
Las risas de mi hermano liburuan, Anne Icartek bere anaiari buruz idazten du: "Ez zaizkit gustatzen estimatzen ez zaituztenak edo axolagabe zaizkizunak. Ez da oso zentzuzkoa, ezta karitatezkoa ere, baina horrela dira gauzak. Ezin da kontrolatu. Zure hegalak hautsi aurretik baino askoz gehiago maitatzea nahi zuten aitak eta amak, eta zu babestea, ahalik eta ondoen egiten saiatuz. Ikasten dut, aurreragorako entrenatzen naiz, zu eta biok bakarrik gaudenerako. Hain bakarrik sentituko gara... baina ez naiz inoiz zure ondotik aldenduko".